«Δεν θα έχει δράκους, δεν θα έχει σούσι, δεν θα έχει σχέση με το Nolan. Το κυριότερο; Δεν θα είναι απλώς ένα εστιατόριο. Ο Provellegios ανοίγει και θα είναι μια έκπληξη. Όχι μόνο για σας. Αλλά και για μας.» Αυτή ήταν μια αινιγματική ανάρτηση με χαριτωμένο τρόπο στα social media του Provellegios, μια μέρα πριν σηκώσει την αυλαία του στο Κεραμεικό. Προηγήθηκαν κι άλλες. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας κορυφαίος στοχαστής της αρχιτεκτονικής με ένα εστιατόριο το οποίο όμως δεν θα είναι ακριβώς… εστιατόριο; Τι σημαίνει bauhaus στη γεύση; Τι ετοιμάζει πάλι ο Σωτήρης Κοντιζάς;
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είχε κάνει ένα σαφή (και σοφό) διαχωρισμό μεταξύ μυστηρίου και σασπένς. Έλεγε ότι το πρώτο είναι μια διανοητική διαδικασία, ενώ το δεύτερο μια ξεκάθαρα συναισθηματική. Κάπως έτσι το Proveleggios είχε καταφέρει να συζητηθεί πριν καν ανοίξει. Η δημοφιλία του Κοντιζά θα μου πείτε, έπαιξε τον ρόλο της. Προφανώς. Αλλά όχι μόνο. Αρέσουν τα μυστήρια στο κόσμο κι όταν ξέρεις μάλιστα να τα χειρίζεσαι με τόση μαεστρία, αρέσουν πιο πολύ. Όντως το Proveleggios που μπαίνει αισίως στον τρίτο μήνα της ζωής του, δεν έχει ούτε δράκους-τουλάχιστον ακόμα-ούτε σούσι. Η σχέση του με το Nolan, τώρα, του Κώστα Πισσιώτη, ο οποίος εν προκειμένω συνυπογράφει το εγχείρημα, είναι κάτι παραπάνω από προφανής, περισσότερο σαν ένας ανοιχτός γευστικός διάλογος μεταξύ των δυο εστιατορίων που ανταλλάζουν πάσες και απόψεις για τη σύγχρονη γαστρονομία, πατώντας πάνω σε αυστηρώς ιδιοσυγκρασιακά μοτίβα που παίζουν κυρίως με το στοιχείο του απρόσμενου, του πρωτότυπου, θα τολμήσω να πω ακόμα και του λουστραρισμένα αναρχικού.
